„Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie…”
Nie ma wody, kotliny, tylko sufit – i łóżko,
które mej przyjaciółce jest więzieniem –  ja przy niej
proszę, by próbowała jeszcze chwilę nie usnąć.

Losu nikt nie przewidzi, nie obliczy komputer,
nie wymodli zakonnik – bo i tak się wydarzy,
znana jest nam przyczyna, lecz tajemny jest skutek,
pozostawia niepewny wyraz wiary na twarzy.

Czasu nikt nie przebłaga, kręci wciąż kołem życia,
rodzą się pokolenia, które pędzą jak strzała,
za tym, co mogą odkryć, co jest warte zdobycia,
co zaś po nich zostaje? skromny zapis w annałach.

Nie od dziś jesteś ze mną, znam więc twoje zalety – 
twoją siłę, hart ducha, twoją czułość i serce. Chociaż sama się na niej nie podpiszesz niestety,
twoim dziejom osobną książkę kiedyś poświęcę.

Maria Marzena Pąchalska, 04 kwietnia 2020