Suplika do Rozpaczy
Lekarzowi walczącemu z koronawirusem

Zjawiłaś się dzisiaj w zakaźnym oddziale,
gdzie brzęczał cicho jarzeniówek zastęp,
sukienkę twoją poznałem z oddali
białą i zimną niczym alabaster.

Znam twoje imię, okrutna Rozpaczy,
wiem, jakie ziarno twoja władza sieje
i jakim piętnem człowieka naznaczysz,
który bez słońca niczym kwiat zmarnieje.

Światło Nadziei w oddali migoce
i raz za razem chowa się w półmroku,
gasisz je zawsze w me samotne noce,
gdy jesteś przy mnie – i nikogo wokół.

Suknia twej siostry zielenią utkana
z rzadka swe rąbki ukazuje skromnie,
lecz wiem, że nad mym łóżkiem stanie z rana.
Gdy mnie utuli, Ty zapomnij o mnie.